GOND008
Xa que nos puxo o certamen 
| Título | Xa que nos puxo o certamen | 
|---|
| Autor | del Río y Otero, Juan | 
|---|
| Fecha originaria | 1697 | 
|---|
| Edición | Álvarez, Rosario / González Seoane, Ernesto | 
|---|
				Opciones de visualización
				Texto:     
Mostrar:    
 Etiquetas:  
				
				Javascript seems to be turned off, or there was a communication error. Turn on Javascript for more display options.
				
				
				
			
			
			
    
    
        
            
                DEL Br DON IOAN DEL RIO Y OTERO 
ROMANCE GALLEGO
                   
        
    
    
                 
            
                JA que nos pujo ò certamen
                A porfia, ou ò Probrema
                Na nosa lingua esquecida
                Nomais, que por ser galega.
                      
            
                Ledo agora hasta nomais, 
                Porque lle coupese à ela
                No Ceu daquel gran Escudo
                Tansiquer ò ter Estrela.
                      
            
                Direi ò meu parecer,
                Darei à miña sentenza.
                Porque me fai Leterado
                O que me fijo Poeta.
                      
            
                A essa cabeça do mundo
                Moito debeu Iulio Cesar
                Bos pais, è grandes amigos,
                 Moito amor, moita riqueza.
                      
            
                E Roma, que lle debeu
                O grande Iulio  ò facela
                De Cidade libre escraua,
                E de siñora, sojeita.
                      
            
                Os seus nobres moradores,
                Fijoos gemer demaneira,
                Que escollian mortes suas
                Por non ver mortes alleas. 
            
            
            
                Desdo ò Thamassis frolido,
                O Nilo das grandes cheas
                Fijo, que todos soupesen,
                Que el sò ò seu siñor era.
                     
            
                Trouguen esta comparanza;
                Porque todo ò mundo veja,
                No que foron ò que vay
                Do gran Iulio ò gran Fonseca.
                      
            
                Moito debeu Don Afonso
                A este chan de Compostela,
                Riquezas, moitos amigos,
                E moitissima nobreza.
            
            
                Esto todo do Arçobispo
                Decer moi ben se pudera
                Cael non lle faltaria
                Anque en Monte-Rey nacera.
                      
            
                Mais ja esto non se pede,
                E pois cà tras dito queda,
                O que debe Don Afonso
                Direi ò que à Afonso deban.
                      
            
                Debeslle tanto à este Fillo
                Amada terra, que deixa
                O teu agradecemento
                Cayse que non se coñeza.           
                      
            
                Fijoche libre de escrava,
                Tamen siñora as dereytas:
                Pois sabes ben co entendido
                Sempre à todos siñorea.
            
            
            
                Todos os teus moradores
                De calquer estado sejan,
                Viuen contentos, è libres
                De trabucos, è gabelas.
            
            
                Que garrida, que che fijo
                Con casas grandes ben feytas,
                Bastaualle essa por moytas,
                Essa que ten as cadeas.
            
            
                Cadeas ben nomeadas
                As de ferro, non aquelas
                Semellantes as da Alcides
                Douro fino en tantas letras.
            
            
                Que de bolras non se vèn
                Honrar tan boas cabeças,
                Porque mereces, que todos
                Che chamen segunda Athenas.
            
            
                Por el ò teu nome à fama
                Po lo mundo espalla leda,
                Alà donde say o sol 
                Desdo Cabo de Fisterra.
            
            
                Alà donde rega o Indo;
                Alà donde o Ganjes rega
                Embejando o Indo, è o Ganjes
                Os nosos Sar, è Sarela. Rios de Santiago.
            
            
                Ora ben debes o ser,
                (Digo po la derradeyra)
                Casa Santa à Santiago
                Gran Cidade o gran Fonseca.
            
        
  
 
			
			
			
			
			
				| Leyenda: | Expanded • Unclear • Deleted• Added • Supplied | 
Descargar XML • Descargar selección actual como TXT