GALEGO | ENGLISH | ESPAÑOL

GOND042

Romance ao cura de Fruíme

>
TítuloRomance ao cura de Fruíme
AutorIsla y Losada, María Francisca
Fecha originaria1775
EdiciónÁlvarez, Rosario / González Seoane, Ernesto
Tipo de fuenteManuscrita
LenguaGalego
GéneroPoesía culta
DifusiónTextos semipúblicos
AutonomíaTextos autónomos

Javascript seems to be turned off, or there was a communication error. Turn on Javascript for more display options.

Romanze escrito pr mi sra Da Maria Franca de Isla y Losada al Sor Abad de Fruime Ôu mèu Crego? Seicaq' qués, que eu vote alengoa â paseàr? Catao ben, e despois non che pese, ò que ágora fás. Se contra toda concencia pensache de min tàn màl, e estou quixòsa, ¿por que ti non me has ti de aloumiñar? Seique por que aló non vòlva ávèrbos de Balandran? ai dá puxja! cq'a terriña ébvos para cubizár. An que me trataches bén si'ávesita non pagàs dou ò demo ala poño nin me alembro de vòs màis. Que' èu, anque ben vós quero coma si forades rapàz tamen vos esquenzerei, como dea en enteimar. Dime algùnha còusa dòce como habes doito, étcatá, que assi así no no faguzèdes, me escatìmo, évelo hàs. Ven sabedes, vaiche vbòa! como estas cousas se fàn, è madia tendes, senon eu êime de encabujxar. Sospeito, polo que vejxo non quès amiña amistà, fas ben, mais escom'así outra coma'ela nonna'achás, Deixame estàr à meu cabo layandome do meu mal, que abo fèllas farto teño; grasias aDioeus, que mo ! Dòncheme tànto as sofràxes ô Peito, è aínda màis, que de dia, nin de nòite eu nunca podo acougàr. Teño moitos calafrios, á quentura ben detràs, receo, si ò mal catìbo, Dios che me'arrede detàl. Sòs mentes en Dioeus do Céo, agarimo podo achàr, pois cuitadiña de min; xa non teño Pay, nin Nay! Estouche feita un Cadlabre, èas vagoas dos ôllos cán à cantos me ben no Leyto: aÿ miña Virgxen da Paz! Sestanno d'esta non dòu de costas vos ofrezo dir alà (pois còas dores relouco) por si remedio me dàs. Polo fio d'unha roca ó estagamo seme vbay, é cortafeira coideiche que acababa de finar. Anque à prea non hègrande si ca si, ò sacristan disque à pestàna do figado se lle hiba alegrando . Ô conto', si enturra n'eso Dioeus me libre das suas nss, que'anque eu non queira, na Coba de chantarme heche capàz. Ahi vay esa limosniña esmoliña pa' à virxen à empregà que che lla dou de boa mentes; ¡cantè quen poidera mais! Eu n unha probe viuda mal pocado de min! aÿ! que esta remembranza me fay decote choràr. Nosa Señora ben sabe ó tamaño deeste màl, pois con oubilo na Igrèxa (sos mentes) ó sinteu . Tamen vbay ese tabacoeque meu velliño, pois fungàs que cada grao de èl gorenta, con eso as fremas sairàn. Virèés acò meu Dieguiño cando ò tempo milloràr, porqe si escorrega á Besta è esbarroufàs, alabay. Ay XJesús! miña XJoiña! non falemos nesto mais, que grima o pensalo, Dioeus vos garde bòo é san. Santiago. Febreiro doce Aÿ! que non sey que me , que me esfraquezo detodo, ènon podo vafexàr.

Leyenda:

ExpandedUnclearDeletedAddedSupplied


Descargar XMLDescargar selección actual como TXT