GALEGO | ENGLISH | ESPAÑOL

GOND007

Ou, meu varón eminente

>
TítuloOu, meu varón eminente
AutorRodríguez, Ignacio
Fecha originaria1697
EdiciónÁlvarez, Rosario / González Seoane, Ernesto
Tipo de fuenteImpresa
LenguaGalego
GéneroPoesía culta
DifusiónTextos públicos
AutonomíaTextos compilados
Editor del volumenIoseph Varela y Vasadre
Título del volumen Fiestas Minervales, y aclamacion perpetua de las Musas, à la inmortal memoria de el Ilustrissimo, y Excelentissimo Señor D. Alonso de Fonseca El Grande, Arzobispo de Toledo, y de Santiago, por sv escvela, y vniversidad
Lugar de publicaciSantiago de Compostela
Editorial / ImprentaAntonio Frayz
Fecha del volumen1697
Páginasp. 52-55

Javascript seems to be turned off, or there was a communication error. Turn on Javascript for more display options.

DE DON IGNACIO RODRIGVEZ ROMANZE GALLEGO OV meu Varon Eminente, Ou Raudal do meu Fonseca Da nossa terra gran Padre, Gran Fillo da nossa terra. Camiñou dela correndo A cumbre por eminenza, Donde firmamento moble Nos fizo ver as Estrelas. Si por ben, mais non por mal Cando posto sempre en vela, Nos alumbrou lumioso No candieiro da Igresia. Aquí naceu, è foi forza No noso centro nacera, Que estrelas adonde han de ir, Sinon ò Campo da Estrela? Esto suposto, vejamos Quen mais obrigado queda, Si Fonseca à sua Madre, Si à ò seu Fillo, Compostela. Y en canto ò primeiro, digo, Que parece ser primeira A Madre Patria; por que, Coa Patria no ay contenda. Precrara cousa è morrer Por ela, è tamen enela, Logo è, porque estàn os fillos Obrigados por tal deuda. Mais, que aunque èl algun dereito abertamente tuvera, Atrauesandose a Madre, E moi ben, que ò fillo ceda. Fora desto si llè afeito Sempre tamañas finezas, Tamen achou, que è prodijo; Vnha gran correspondenza. E si non digao à pompa, A magestad, à grandeza, Que os fillos dambos Iacobos Fan en barrenar apressa. Das suaves dulzes augas Conque Ambrosias febeas Po las venas de Aganipe Passan à encender as venas. Desta sorte lle tributa Alfin memorias eternas, Agora vejan si à Madre Ten mais razon no que alega. Pero no ostante perdone A Patria nesta materia, Quela doulle ò nacimento, Y el doulle ò ser, conque alenta. Esta terra apareceu Arida na nosa esfera, E no mar purpurio, è rojo, Sin estorvo vnha vereda. A purpura deste Fillo E ò mar que fecunda, è rega A Madre arida, è esteril Bolvendo a Primaveira. Prantoulle à Vniversidade, Que è pasmo da misma cienza, Librouna con paso franco De rigurosas gavelas. Fundou Colejos insignes A donde ardentes centellas Luzen, alumbrando ò mundo Co ardor da suas letras. Son aquestos fundamentos De mais alta consequenza? Pois porque hemos de dudar Ca Patria obrigada esteja? Ela si que tuvo sorte E fortuna verdadeyra, Que èl, calquer terra obrigara, Nacera donde nacera. E si por regla, ò contrario, Din, que Praton firme assenta No ay regla sin essecion, Y el foi essecion da regla.

Leyenda:

ExpandedUnclearDeletedAddedSupplied


Descargar XMLDescargar selección actual como TXT